Jachthond.

Van de week was ik goed op dreef. Om te beginnen hobbelde ik wat rond in het struikgewas, niet ver van huis. Ineens rook ik een kat. Meteen begon ik een soort blaf te geven zodat de vrouw wist dat er een jacht begon. En ik zette mijn neus op het spoor. Terwijl ik dit spoor volgde, blafte ik mijn jachtblaf.

En ja hoor, de vrouw deed mee. Tof mens. Wij dwars door het struweel en ik zag de prooi onder het prikdraad gaan. ik nam een duik en de vrouw nam ook een duik. Raak! De vrouw d'r neus in het prikdraad en haar hand in mijn nek. Tja, ze moet het nog leren. Goh wat bloedde die neus. Dat gaf een mooi nieuw spoor. De vrouw mopperde wat. Ze liep met me naar huis voor wondverzorging. De lol was er af. Ach, de volgende keer geef ik haar wel weer les in het bejagen van het wild.

Die volgende keer was gelukkig al een paar dagen later. We liepen door de duinen in het grote bos. Ik houd erg van dit bos. Het is propvol met geursporen. Ineens doet de vrouw me de riem om. Beetje gek, vind je niet? Vervolgens loopt ze tien meter verder met me en daar ruik ik me toch een vers spoor. Een hert moet hier nog geen minuut geleden gelopen hebben. Dus ik geef mijn jachtblafjes. De vrouw zegt wel van "ja, ruik je dat?" maar maakt me niet los. Ze zal toch niet denken dat je altijd je neus openhaalt als je jaagt? Want in dat geval heb ik het de vorige keer niet helemaal handig aangepakt.

Goed voor jezelf zorgen!

Zoals iedereen weet is het wenselijk goed voor jezelf te zorgen.
Zo had ik laatst een lekker stukje gewandeld met de kleine baas. Daarna geeft hij me altijd het avondeten.
Maar vandaag niet. Niks, nakkes, nada.
Wat doe je daar aan? Ik had een oplossing bedacht. Ik ben er gewoon trots op.
Ik was naar de keuken gelopen. Daar had ik op het aanrecht mijn maatbeker zien staan. En na enig springen kon ik hem dus van het aanrecht krijgen. Daarna heb ik de beker in mijn bek genomen en bij kleine baas gebracht. Bij wijze van geheugensteuntje. En dat hielp wel!
Hij begon over arme Joost en zo, stond op en haalde mijn eten. In mijn eigen gebrachte maatbeker.
Knap van me dat ik zo goed voor mezelf zorg, is het niet?

Verslingerd

Kerstmis was een mooie tijd. De bazen om me heen. De houtkachel aan. Gezellig hoor. Maar dan ineens zijn ze onrustig. Kerst is net voorbij en hup ze gaan er vandoor. En ik ben alleen thuis.

Heel alleen.

Terwijl ik zo verslingerd ben aan gezelligheid. En of het niet saai genoeg is, stapelen ze ook de bank nog vol. Zodat ik er niet op liggen kan. Om hun plaats warm te houden.

Maar ik houd niet van dit soort grappen. Ik pak dit aan!

Weet je wat ik gedaan heb? Ik heb een hele kerstslinger opgegeten. Zo uit de boom. Zonder 1 bal te laten vallen. Daarna ben ik voldaan gaan pitten. Op de stoel. Voor de kachel die helaas uit was. Ik was eerst heel tevereden over mijn actie. Maar later zat het me niet lekker. Ze hadden me vanmorgen toch eerst fijn uitgelaten. Daar was niets mis mee. Ik werd een beetje misselijk van mezelf. Dus kotste ik een stukje slinger uit.

En toen kwamen ze al weer terug. Ze hadden nooit bedoeld dat ik lang alleen was. En baasje ruimde mijn slinger op terwijl ze nadenkend naar mij en de boom keek. Ik voelde me toch zo beroerd worden. Ik walgde van mezelf en mijn slinger actie. Kotsziek werd ik ineens. En hup, ik braakte de andere 8 meter ook uit. Sorry baas. Ik ben wat te vroeg met mijn oordeel geweest.

Baas zegt niets maar ruimt op. Ze pakt de riem en loopt een stuk met me. En toen we terug kwamen deed ze de houtkachel aan. "Gekke Joost", zegt ze als ze mijn kop aait. Sorry baas.