Jachthond.

Van de week was ik goed op dreef. Om te beginnen hobbelde ik wat rond in het struikgewas, niet ver van huis. Ineens rook ik een kat. Meteen begon ik een soort blaf te geven zodat de vrouw wist dat er een jacht begon. En ik zette mijn neus op het spoor. Terwijl ik dit spoor volgde, blafte ik mijn jachtblaf.

En ja hoor, de vrouw deed mee. Tof mens. Wij dwars door het struweel en ik zag de prooi onder het prikdraad gaan. ik nam een duik en de vrouw nam ook een duik. Raak! De vrouw d'r neus in het prikdraad en haar hand in mijn nek. Tja, ze moet het nog leren. Goh wat bloedde die neus. Dat gaf een mooi nieuw spoor. De vrouw mopperde wat. Ze liep met me naar huis voor wondverzorging. De lol was er af. Ach, de volgende keer geef ik haar wel weer les in het bejagen van het wild.

Die volgende keer was gelukkig al een paar dagen later. We liepen door de duinen in het grote bos. Ik houd erg van dit bos. Het is propvol met geursporen. Ineens doet de vrouw me de riem om. Beetje gek, vind je niet? Vervolgens loopt ze tien meter verder met me en daar ruik ik me toch een vers spoor. Een hert moet hier nog geen minuut geleden gelopen hebben. Dus ik geef mijn jachtblafjes. De vrouw zegt wel van "ja, ruik je dat?" maar maakt me niet los. Ze zal toch niet denken dat je altijd je neus openhaalt als je jaagt? Want in dat geval heb ik het de vorige keer niet helemaal handig aangepakt.