Op stap

Alweer? Hoor ik jullie denken. Ja dus. Deze keer met de grote baas en weer in de bossen. Het was opnieuw wandelen geblazen. Daar zijn we heel goed in. We lopen wat af. Als het maar niet regent. Maar dat deed het niet.
Het was over bospaden (mag ik niet los....), langs akkers (mag ik wel los....), over de heide (soms mag ik los....).
Waarom mag ik niet los, zo vraag ik me vaak af.
Nu heb ik een samenhang ontdekt tussen het gedrag van mijn baas en het riempje.
Zo loopt ze vaak een stukje en ziet een paal staan. Daar loopt ze heen.
Ik ook. Ik doe even de poot de lucht in en Klaar is Kees.
De baas kijkt op de bovenkant van de paal en mompelt iets over natuurbescherming. Nou, zeg maar niets meer, ik mag niet los.
Staat er geen paal dan mag ik dus wel los.
Laat ik je één ding vertellen, waar we ook op stap gaan, overal staan die stomme palen.
Natuurbescherming. Laat me niet blaffen. Ik hoef niet beschermd. Er valt geen boom op me en geen slang bijt me. Maar ja, hoe leg ik dat de baas uit.

Dierendag

Zondag was het dierendag. Het was me in eerste instantie ontgaan. De baas had gewoon een blokje met me gelopen en daarna zoals altijd te eten gegeven.
Met deze gewoonte ben ik dik tevreden. Dus ik ben na dit ritueel in de mand gaan slapen.
De baas ging aan de koffie. Dus alles leek normaal.

Ineens pakt ze dan toch mijn halsband en zegr: "Ga je mee?".
Natuurlijk, dacht ik. Ik ga altijd mee. En meestal van harte. Alleen de dierenarts is niet zo'n goed idee. Dus ik strek me uit om de mand te verlaten. Dan blijken al mijn bazen hun jas aan te hebben. Dus ik gauw met mijn kop in die band en hup de auto in.
Terwijl ik nog denk van wat zullen we nu beleven, rijden we al langs de weg.

En als we weer stoppen ben ik helemaal wakker.
Om me heen zie ik allemaal bassetten. Hoe bestaat het. Oude bassetten, grijs als een duif, jonge bassetten, scherp van tekening. Mannetjes, vrouwtjes. Ongelofelijk.
Baasje grinnikt wat over dierendag.
Het is mij best. We gaan gezellig met die hele meute wandelen. Wat is dat toch heerlijk.
En ik mag gewoon los. Om me heen zie ik dat er veel meer honden los mogen. Maar niet alle. Oh, nee. Ben ik opnieuw blij dat ik zo'n knappe hond ben die los mag. Wat kreeg ik het toen druk. Ik wilde rennen en op mijn baasjes letten. Met andere honden kennis maken en weer op mijn baasjes letten, spelen met een oude fles en, jawel, op mijn baasjes letten. Toen we in de middag eindelijk naar huis gingen, viel ik om van de slaap. Zelfs in de auto sliep ik al. Thuis, in mijn mand heb ik nog uren liggen nagenieten. Dierendag, in de ware zin des woords.
Dat moet gezegd worden.