Dierendag

Zondag was het dierendag. Het was me in eerste instantie ontgaan. De baas had gewoon een blokje met me gelopen en daarna zoals altijd te eten gegeven.
Met deze gewoonte ben ik dik tevreden. Dus ik ben na dit ritueel in de mand gaan slapen.
De baas ging aan de koffie. Dus alles leek normaal.

Ineens pakt ze dan toch mijn halsband en zegr: "Ga je mee?".
Natuurlijk, dacht ik. Ik ga altijd mee. En meestal van harte. Alleen de dierenarts is niet zo'n goed idee. Dus ik strek me uit om de mand te verlaten. Dan blijken al mijn bazen hun jas aan te hebben. Dus ik gauw met mijn kop in die band en hup de auto in.
Terwijl ik nog denk van wat zullen we nu beleven, rijden we al langs de weg.

En als we weer stoppen ben ik helemaal wakker.
Om me heen zie ik allemaal bassetten. Hoe bestaat het. Oude bassetten, grijs als een duif, jonge bassetten, scherp van tekening. Mannetjes, vrouwtjes. Ongelofelijk.
Baasje grinnikt wat over dierendag.
Het is mij best. We gaan gezellig met die hele meute wandelen. Wat is dat toch heerlijk.
En ik mag gewoon los. Om me heen zie ik dat er veel meer honden los mogen. Maar niet alle. Oh, nee. Ben ik opnieuw blij dat ik zo'n knappe hond ben die los mag. Wat kreeg ik het toen druk. Ik wilde rennen en op mijn baasjes letten. Met andere honden kennis maken en weer op mijn baasjes letten, spelen met een oude fles en, jawel, op mijn baasjes letten. Toen we in de middag eindelijk naar huis gingen, viel ik om van de slaap. Zelfs in de auto sliep ik al. Thuis, in mijn mand heb ik nog uren liggen nagenieten. Dierendag, in de ware zin des woords.
Dat moet gezegd worden.