Geen vrienden

Heb jij dat nu ook? Van die types waar je nekharen overeind van gaan staan. Wezens die nooit, maar dan ook nooit vrienden zullen worden met je? Hier zie je een poes. Vlekje. Een irritante tante. Ze speelt de baas over me. niet omdat ze zo'n goede roedelleidster is, maar omdat ze klauwen heeft. Die ze ook gebruikt om mee te meppen. Mijn neus weet er van. Mijn voorhoofd weet er van. Ik weet er dus alles van.

Vandaag schijn er een klein zonnetje. Door het raam, de kamer in. En mijn mand staat opzij van de bank en vangt een streepje zon. Prettig, zou dit normaliter zijn. Ware het niet dat dat Vlekgeval ook zo nodig in het zonnetje wil zitten. En in plaats van zich op te krullen en het hoofd neer te leggen, blijft ze zitten en gaat haar staart zwiepend heen en weer. Zodat ik ook niet in een krulletje kan gaan liggen met die dreigende haarbal boven mijn hoofd. Kreun. Zo worden we toch nooit vrienden als we zelfs het zonlicht niet delen kunnen?

Wandelen

Ja, in het gastenboek staat iemand die ook al mijn avonturen wil beleven. Dus poot ik even op de toetsen om te onthullen hoe je dit doet.

Ga veel WANDELEN.

Daarvoor neem je de baas mee aan de riem. Dat is handig want zo kun je haar de juiste kant op trekken als dat nodig is. Die riem laat je haar vasthouden in de buurt van wegen en oversteekplaatsen. Zo ben je wat groter en loop je minder risico op aanrijdingen.

Mijn roedelleidster heeft een byzondere en vreemde gewoonte. Zodra ik ergens gepoept heb, neemt ze een spurt en steekt mijn productie in een zakje. Heel vreemd.

Ze is zeker bang dat andere honden er lucht van krijgen. Eerst propt ze dat zakje in haar jaszak. Vies hoor. Ik dacht dat ze dat deed omdat ze het zakje wilde bewaren. Maar dat bleek niet waar. Want later neemt ze weer een spurt naar een bak en duwt het zakje er in. Onbegrijpelijk.

En wel commentaar als ik eens een geurvlag van een andere hond besnuffel.

Maar dan de avonturen, die laten nooit lang op zich wachten. Maar komen wel altijd uit onverwachte hoek.

Zo liep ik een stukje langs het veld. De baas droeg de riem en ik de halsband. En ineens ruik ik een Haas. Dus ik werd heel enthousiast. Kleine baas was mee en die begon helemaal opgewonden te worden. Oh, het was een mooi moment. Ik met mijn neus op de grond en kleine baas aan het aanmoedigen. Grote baas roept me. Ze wil zeker een aanwijzing geven. Nou, dat was niks waard want die haas heb ik nooit meer gezien. Gek genoeg hoorde ik haar wel zeggen dat die haas net op tijd het hazenpad had genomen. Je zou bijna denken dat ze hem wel gezien heeft.

Ik denk zelf dat het net als die poep is. Ze wilde hem voor haarzelf houden.

Al snap ik niet waarom. We hadden toch lekker samen kunnen rennen en dan ieder aan een kant trekken aan de poten van dat beest?