Heerlijke vondst

Van de week had mijn neus me op het goede spoor gezet.Er lag aan het eind van dit spoor een servetje. Helemaal dik van het lekkers. Maar de vrouw zag het ook en roetsj, werd mijn kop weggetrokken van al dit geurigs. Zo flauw van haar. Maar ik heb niet alleen een prima neus, maar ook een goed geheugen. Dus dacht ik: "Maak je niet druk, mijn tijd komt nog wel."

De dag erop bleek ook de vrouw een goed geheugen te hebben. Ze trok aan de riem ter hoogte van de opbollende servet. Het enige wat ik nu nog kon controleren wat dat de geur me vertelde dat het om iets zaligs ging.

Weer een dag later speelde ik de vermoorde onschuld. Dat doe je door superbraaf met de vrouw mee te lopen. Niet trekken, alles negeren en de vrouw in de waan brengen dat ze een superroedelleider is die altijd gevolgd zal worden. En ben je dan op bekafstand van het begeerde object, dan hap je het verrassend snel mee. De vrouw vindt dit niet leuk en zal uit alle macht willen voorkomen dat je de inhoud van je bek voor jezelf wilt houden. Desnoods wrikt ze het uit de bek. Hondsbrutaal dus. Gevolg is dat je bliksemsnel de boel naar binnen moet werken. Echt genieten is er niet meer bij. Maar goed, ik had de buit binnen.

Een uur later voelde ik mijn maag...Een grote behoefte aan gras.... Veel gras.... Nog meer gras.....En overgeven dat ik gedaan heb. Tjonge, jonge. Ik dacht dat mijn staart de voorkant uit zou komen. Ook moest ik de hele avond rillen. Brrr. De vrouw keek me aan maar zei niets. Dat vond ik wel wat ongemakkelijk.

De moraal van het verhaal?

"Zorg dat je meteen de buit binnen krijgt zodat het niet bederft!"