Verlamming

Nou, dat was me de wandeling wel. We, bazen en natuurlijk ik, zijn een stukje door de nazomerzon aan het lopen geweest.
Heerlijk weer, mooi bos, fijn blokje, niets mis mee...

Ineens word ik in de rug aangevallen. Op mijn linkerschoft voelde ik een enorme steek. Goeie grutten. Het deed me een pijn! Ik piepte en een van de bazen heeft iets van mijn achterham geplukt. En ik voelde hoe ik verlamde. Mijn achterpoot kon ik niet meer bewegen. Echt waar! Ik sleepte me voort. Mijn bazen hadden het over een angel en over een horzel of een wesp. Weet ik veel! Ik dacht, als dat zo doorgaat overlijd ik ter plekke. Aan vergiftiging met een gifpijl.
Mijn bazen plaagden me. "Moet je soms dragen", vroeg er een met een wat vals lachje. Maar ze deed het niet. Ze liet me naar de auto hinkelen en struikelen. O wat was ik er aan toe.

Op weg naar huis ging het wel weer. Eenmaal thuis liep ik weer.
De bazen maar gnuiven. "Hij is zeker vergeten dat hij niet lopen kan."
Mispunten. Het was een ernstige vergiftiging met een snelwerkend gif dat gode zij dank ook snel uitgewerkt was. Ik ben blij dat dat stomme beest me niet in de buurt van mijn hart stak. Dan was ik morsdood gegaan. En dan zou iedereen jammeren dat ik toch altijd zo'n fijne hond was geweest. Zou je ze niet?