Herfst

Laatst lig ik dromerig in de tuin......

Misschien denken jullie door het lezen van mijn blog dat ik altijd op stap ben. Maar dat is dus helemaal niet zo. Ik wandel dagelijks hooguit twee uren. En bij uitstapjes, zo'n twee tot drie maal in de week, komt er een middag bij. Dus als je het goed beschouwt, ben ik bijna altijd thuis.

Dus... laatst lag ik dromerig in de tuin. De bladeren aan de bomen worden geel. Een late vlieg zoemde om me heen en de planten die de vrouw gepoot had, onder mijn bezielende leiding, geurden.
En ik bedacht hoe heerlijk het toch was om hier te zijn. De warme tuin, waterbak binnen bereik, de zon op mijn vacht. Het leven is zo gek nog niet.
En ik werd een beetje treurig van al dat moois. Want straks rukt de wind aan de takken en vallen de blaadjes, verstijven de vliegen en stort de regen op mijn vacht. Waarom kan het niet altijd zo vredig als nu blijven?

En ineens moest ik grinniken om mezelf. Ik dacht "moet je nu eens zien." Ik lig in het mooiste weer van de wereld te balen van wat onvermijdelijk komen gaat. Zo lijd ik twee maal onder de nukken van de herfst. Ik heb me dan ook voorgenomen om het om te keren. Ik ga nu genieten van de najaarszon en straks genieten van de gedachten aan mooi weer wat toch vroeg of laat weer komen gaat.

Dan heeft storm of regen geen vat op me. Vat je me?