Wachten

© Nancy Cooper Funk
Het is altijd maar weer afwachten. Soms mag ik mee in de auto. Waarheen is me niet duidelijk.
Al heb ik wel wat ideeen er over.
Als ze ook mijn zitzak meenemen en veel troep van zichzelf, dan zijn we voorlopig nog niet weer thuis. Dat wordt wel gezellig. Met de hele roedel. Maar eerst wordt het een lange rit in die saaie auto. Gelukkig kan ik dan een beetje uit het raam kijken. Als ik me verveel kan ik altijd nog even slapen. Op de lange termijn vind ik dit altijd het meest opwindende.
Nemen ze alleen mijn autogordel mee en verder de wandelriem, dan ziet het er gunstig uit op de korte termijn.
Dan gaan we ergens wandelen waar het vrouwtje ongetwijfeld los mag. Want dat heb ik ze wel duidelijk weten te maken dat als ze steeds bij mij aan de riem zit, dat wel wat lastig is. Vooral in het bos...