Wat een ellende!

Het is een vreemde boel hier. Mijn hoofd is er moe van.
Eerst deden ze hier in huis heel raar. Een van mijn bazen zat allemaal dingen in koffers te proppen. Toen er weer uit te halen en er opnieuw is te proppen.
Regelmatig jammerde ze wat. Raar hoor. En ook de andere bazen gingen zaken in en uit die koffers proppen. Zo zinloos. En maar uithalen en inproppen.
En dan maken ze slechte grappen als ik eens wat herschik in mijn mand. Ze zouden zichzelf moeten zien.
Nou, toen dit heen en weer geduw van spullen klaar was gingen ze slapen.
Zottigheid.

De dag erop stond er eentje al heel vroeg aan mijn riem te rukken. Ik was nog niet half wakker of het ging met gestrekte draf over een van mijn favoriete routes. Ik kreeg amper de tijd om mijn poot goed op te tillen. En lekker mijn neus in andermans zaken steken was er al helemaal niet bij.
Eenmaal terug begon er weer eentje zacht te jammeren terwijl ze wat om mijn nek hing. Getverderrie. Kan ik er wat aan doen? En alsof ze op een wespennest hadden gestaan liep het hele spul naar buiten. De koffers in de achterbak en de rest op de stoelen van de auto.
Maar ik? Werd vergeten. Toen was het mijn tijd om te jammeren. Want, blaf nu zelf, waarom lieten ze me ineens achter? Uren later komen die malloten weer binnen. Ik blij, ze hadden zich bedacht. Zo alles zou goed komen.

Maar nee hoor, er was er eentje kwijt geraakt. Zeker ergens vergeten. Bah. Ik heb de hele dag van boven naar beneden gedraafd om haar te zoeken. In de avond was ik op haar kamer. Maar ze kwam maar niet. Ik jankte zachtjes en legde mijn kop op haar nest, die zo lekker naar haar ruikt. Ze kwam niet en ook vandaag heb ik haar niet gevonden.
Even stopte er een auto en ik dacht dat ze daar wel uit zou komen. Maar nee.
Nou, ik vind het hier een rare boel.